Karmienie piersią w ciąży (12 dni do Poleczki!)

           Sama nie wiem kiedy wpadłam na pomysł podwójnego karmienia, ale jedno jest pewne - jak tylko o tym pomyślałam, idea stała się moim marzeniem, które bardzo chciałam spełnić.


           Anteczka chciałam karmić moim mlekiem, nie było w ogóle dyskusji o innych możliwościach. Chciałam go karmić wyłącznie piersią przez pół roku, potem do samoodstawienia. Po drodze były plany o kolejnym dziecku, które pragnęlibyśmy z mężem karmić w ten sam sposób*. Ale ciągle na uwadze miałam długie karmienie pierwszego syna.

        No i stało się. Po pewnym czasie starań (laktacyjna niepłodność) udało nam się wreszcie ujrzeć na teście dwie kreseczki świadczące o obecności Truskaweczki. Byłam zachwycona, "first level complited' - pomyślałam. Teraz jeszcze tylko karmić, urodzić i dalej karmić już w tandemie.



       W międzyczasie musiałam znaleźć ginekologa prowadzącego, który posiadając odpowiednią wiedzę będzie mnie wspierał w mojej decyzji, a przynajmniej nie odwodził od niej. Zapisałam się do pani doktor, która uciszyła się z mojego pomysłu - nie opiekowała się jeszcze ciężarną kp. Ze względu na moje zdrowie i zdrowie Truskaweczki - przez całą ciążę nie było żadnych przeciwwskazań do pozostania z Antkiem na drodze mlecznej. Karmimy się zatem do dziś (39 tc).

         Ale, ale. Po drodze jeszcze parę zmian nastąpiło w całym tym moim karmieniu.


         Na początku piersi były bardzo wrażliwe. Myślałam, że to oznaka zbliżającego się okresu, ale 1 maja rozwiały się moje wątpliwości. Test ciążowy pokazał wynik pozytywny i już wiedziałam skąd ta tkliwość.

          Zaraz potem piersi zrobiły się małomleczne - przestałam tryskać na prawo i lewo, wkładki laktacyjne schowałam na dno szuflady. Było to dla mnie niecodzienne odkrycie - przecież od ponad roku nie rozstawałam się z zabezpieczeniami przed wyciekiem! A tu taki luksus!

           Kiedy drażliwość się skończyła - Antek zaczął szarpać brodawki - i czasem myśl o podaniu piersi wywoływała u mnie siódme poty, paraliż oczu i ogólną niechęć.  Mleko z pewnością zmieniło smak, było go jakby coraz  mniej, syn więcej siły wkładał w ssanie i słyszałam, że zdecydowanie rzadziej przełyka.

           W związku z powyższym nauczyłam się odmawiać Antkowi niektórych podejść - wszak to nam obojgu miało się podobać. Nocą przy każdym przebudzeniu zaczęłam proponować wodę, dopiero potem pozwalałam się przysysać - a wodę czasem pił a czasem nie. Wdrożyliśmy częstsze usypianie przez tatę - mleko po kąpieli na kanapie a potem z tatą do sypialni na czytanie książeczek. Miałam małą nadzieję, że nocne karmienia nam się same rozejdą, ale jednak nie. Jeśli chciałam to zrobić musiałabym być bardziej stanowcza, konsekwentna: postanowić, powiadomić i tego się trzymać.

            Do tej pory (kiedy nie chciałam któryś z kolei raz podać piersi w nocy) albo odmawiałam stanowczo i proponowałam wodę, albo zaciskałam zęby i po kilku pociągnięciach informowałam Antuana, że "mamę bolą cycusie" i prosiłam by odwrócił się na brzuszek lub drugi boczek. Zwykle działało, ale były też bliższe noce, kiedy widziałam, że nie ma co dyskutować z moim ssakiem i trwaliśmy "na podłączeniu" długie godziny.

          Obecnie jesteśmy w momencie, kiedy Antek nie ssie w nocy! Hola, hola! Nie mów hop, póki nie przeskoczysz! Jesteśmy po dziwiątej z kolei nocy, kiedy Antek nie ssał piersi. Pierwszej nocy wył do księżyca na dywanie i już było za późno na moją reakcję - mogłam tylko być przy nim i proponować przytulenie. W końcu się skusił na moje ramiona, a zamiast o "tsy tsy" poprosił o "khh khh" - przez ponad pól godziny zakleszczona w jego małe łapki, w totalnym bezruchu, śpiewałam do uszka i policzka "Wlazł kotek na płotek".

          Teraz cycusiamy się (wiecie, taka dygresja: cycusianie to bardzo intymne dla mnie wyrażenie. Jest moje, Antuana i mojego męża. Czuję się nieswojo nazywając kp w ten sposób...) najczęściej w łóżku (z powrotem), bo na kanapie jest mi niewygodnie. Antek zasypia zatem znów ze mną (Michał jest obok - przyzwyczajamy Antka do zasypiania w obecności taty ze względu na mój wyjazd do szpitala). W nocy rzadko Antek prosi o pierś, częściej o wodę, ale w gruncie rzeczy raczej przesypia całą noc aż do rana kiedy to robimy sobie przedśniadaniową sesyjkę mleczną.

Obrazek jest wycinkiem z fotografii zrobionej przez Matrioszkę <3

         Jestem na końcu symbiozy z Poluchną. Widzicie, dało się karmić mlekiem matki starsze dziecko jednocześnie młodsze nosząc pod secem. Bez szkody dla kogokolwiek - jedynym warunkiem był stan zdrowia matki i brzuszkowego dziecka, który to spełniłyśmy z córką wyśmienicie.


        Czy spotkałam się z kąśliwymi komentarzami? No tak, nie udałoby się bez. "Szkodzisz dziecku (jednemu i drugiemu), "będziesz chora", "Pola będzie chora", "nie boisz się?" - w domyśle "donosisz!?"... itd. Sama nie wiem czy więcej kontrowersji wywołuje wieść że jeszcze karmię Ąte czy że karmię będąc przy nadziei.

         Ale wiecie, otaczam się ludźmi raczej o podobnej filozofii życia jak ja i choćby miały to być tylko (ale nie są) osoby z Internetu - dobre słowo, kciuki i gratulacje mają niesamowitą moc. Moc wsparcia i otuchy, że

to co robię słuchając mojego ciała i moich dzieci jest dla nas po prostu dobre. Dobre, bo naturalne. Bo w moim mniemaniu, w naszym przypadku: najlepsze jakie mogłoby być.

           Jeśli ktoś miałby pytania dotyczące praktycznej strony tego co przeżyłam (w zasadzie to jeszcze trwa i niech trwa przynajmniej do Nowego Roku! ^^), to zapraszam, chętnie na nie odpowiem.

            Jeśli potrzebujecie wiedzy merytorycznej, zajrzyjcie tu:

Możecie też polubić ich fp, będziecie na bieżąco z nowinkami. Zapraszam!











 * Piszę w liczbie mnogiej, bo to właśnie Michał był moim największym wsparciem, moim "pomagierem", "chłopcem od pilota" i największym kibicem <3