38tc 1d - witamy 39. tygodniu!

          Tak, dziś wtorek, wchodzimy z córą w kolejny wspólny tydzień (liczę tygodnie od OM). Jestem szalenie podekscytowana, radosna i trochę smutna.

          No inna, oj inna ta ciąża od poprzedniej. Szybka. "W międzyczasie". Rosnąca w mgnieniu oka. Dająca się odczuć na pęcherzu, wątrobie, żołądku i żebrach - Antek tak nie machał nóżkami:D Jestem bardziej zmęczona, dostrzegam więcej dolegliwości, paznokcie nie wypiękniały, a linea negra wcale się nie pojawiła!



         Uwierzyć nie mogę, że to finisz! Dwa tygodnie temu myślałam, że to już koniec - w domu remont a ja czułam, że zaraz urodzę - taki miałam przestrach. Na wywczasach u Muszki pojawił się fałszywy alarm - bóle podbrzusza co 15 minut przez dwie godziny! Poinformowałam Michała, żeby był gotowy, a sama wzięłam gorącą kąpiel (no dobra, nie byłam sama^^). Wszystko się uspokoiło. Teraz, kiedy wróciłam do domu i jest tu porządek - nie umiem pojąć, że prawdopodobnie w ciągu dwóch tygodni będzie z nami Poleczka.

          Tak wpływają na mnie zmiany środowiskowe:D


           Była w tej ciąży wiosna, było piękne lato i jazda na rowerze do 5. miesiąca, była cudowna jesień i teraz czekam na prawdziwą zimę (no niech chociaż odrobinę przyprószy!). W tym wszystkim jeszcze Antoni bezzmiennie karmiony moim mlekiem prosto z piersi. Zleciało bardzo szybko, zdążyłam obkupić się (no nie "się" tylko Polczęcie) w sukienki, rajstopki, kwiatuszkowe body, piękne pajacyki, kocyk, maleńkie pieluszki. Wszystko było takie dwojakie - bardzo emocjonalne i bardzo spokojne jednocześnie. Trochę szał, że córcia, ale spokój, bo to już drugie dziecko.

         Taki spokój w sobie mam, czekam na nią tak jakby ktoś ją wziął na wycieczkę i zaraz miał odprowadzić do domu. Mam wrażenie, że ją znam, że wszystko o niej wiem. Z drugiej strony martwię się czy uda mi się ta sielanka. Co z moimi obawami? Chyba się rozeszły gdzieś przepędzone radością oczekiwania.


          Istna huśtawka nastrojów! Dziś mi tak dobrze. Fizycznie czuję się źle, bo mi dokuczają pewne sprawy, ale w sercu mam miłość, radość i fascynację przed znano-nieznanym. Ona się tak wierci w brzuchu moim. Pod moją wątrobą, pod żołądkiem, pod sercem mym! Wkręca się w kanał odpychając nóżkami od żeber. Może chce, może pragnie spotkania ze mną? Może czuje, że to koniec, że ja czekam a wraz ze mną tata i brat?

         Pola, a wytrzymasz do Nowego Roku? Możemy się tak umówić? Będziesz wtedy, jak mamusia, styczniową dziewczynką.


          Tak dziś nieskładnie piszę. Żałuję, że więcej pisanych słów nie poświęciłam naszej symbiozie - nie było kiedy, były też smutki wielkie, była i opieka nad Anteczkiem, były częste "offlajny". Wszystko nadrobimy:)


       Dziś dowiemy się ile nasza pannica waży. Antek urodził się mając 3660 gramików. A Ty, nasza Truskaweczko? Ktoś obstawi czy mniej czy więcej? :)