Retrospekcja. 12 miesięcy temu.

           Pamiętacie jak to w zeszłym roku, kiedy zostało 8 dni do planowanego terminu porodu, wybrałam się z Michałem na groby, a później do parku na Kazimierzu? I jak wróciliśmy z tego zimowego (!) spaceru i napisałam sobie, że wszystko fajnie i nic się nie dzieje? No jasne, że niektórzy pamiętają^^ A tych, których pamieć zawiodła, zapraszam tu: "8 -Ta ostatnia niedziela..."



            A pamiętacie ten wpis, z tego samego dnia: KLIK?

           Ależ się wtedy działo! Pamiętam jak mi wody zaczęły odchodzić, pamiętam minę Michała, moją radość i nasz spokój. I taniec pamiętam. Taniec przytulaniec ostatni bez Anteczka na zewnątrz.

           Ach i po drodze do szpitala jeszcze kebab, coby Michał nie zgłodniał i nie zasłabł podczas porodu. Porodu! Ja rodziłam rok temu! Mojego syneczka na świat sprowadziłam.

           Celebrować chcę te chwile teraz. Dziś wieczorem odtańczę z mężem zeszłoroczny taniec i będę czuwać nad Antonim całą noc. Będę patrzeć na jego buziuchnę i wspominać jak to było, jak za chwilę miał mi się ukazać po raz pierwszy. Będę wspominać mój pląs na piłce porodowej, moje skurcze i cały piękny mechanizm tego cudu.
           Będę się dziwić, że czas tak szybko odlicza każdy dzień, że moje dziecko tak doskonale rośnie. Będę płakać w naszym łóżku ze szczęścia tak jak pierwszej nocy kiedy przywieźliśmy nasz skarb największy do domu. Będę szlochać głośno i uśmiechać się z miłości.

           Dziś jest wigilia narodzin mojego Antuana. Dziś obchodzę wielkie święto, raduję się wielce.

           Kocham tę okruszynę i każdy dzień, który mamy za sobą. Każde karmienie, każde przytulanie, każdy całus, każdusieńki uśmiech i wszystkie momenty kiedy wyciągał do mnie łapki. Kocham jego oczka i nosek, kocham włoski i wszystko co jego. Mój Maluszek co był taki malutki, a teraz już taki duży.



             I rodzi się na nowo, każdego dnia miłość do mojego Syna. Z każdym dniem silniejsza, mocniejsza, pełniejsza, a wciąż ta sama - bez dna i bez końca. Moje dzieło najukochańsze. W moich żyłach płynie miłość i szaleństwo. Antek, Antek, zawróciłeś mi w głowie.


           Boże i dziś również dziękuję Ci za moje dziecko. Cuda sprawiasz, cuda!