Poród mój - nastawiam się

           Weszłam pod prysznic. Zmoczyłam zmęczone ciało, usiadłam po turecku i pozwoliłam wodzie płynąć po włosach, głowie, placach, piersiach. Gorąca była. Zamknęłam oczy i oddałam się swojemu wnętrzu. To moja chwila relaksu, teraz kiedy zbliża się godzina naszego z córką święta, chcąc zbierać siły powoli je tracę. Jestem przeziębiona, ganiam za Antkiem (a czasem nie). Czuję frustrację. Muszę się wyluzować, przestawić. Znaleźć moc.


          Pod wodospadem wody rozmyślam o zbliżającym się procesie. O moim spotkaniu z córką, o porzuceniu teorii i rozpoczęciu praktyki. Kabina prysznicowa nie jest już tylko miejscem kąpieli. Jest moją przestrzenią, w której czuję się w pełni wolna, aczkolwiek zamknięta od zabieganego świata i bezpieczna. Jestem tu sama i znów pozwalam sobie na swobodny dryf myśli.

          W pierwszej ciąży nie chciałam nikogo blisko siebie. Do szału doprowadzały mnie ciągłe pytania "czy to już?", "jeszcze w całości?" czy, o zgrozo, najgorsze z najgorszych "jak twoja macica?". Wtedy byłam samodzielna, odważna i z pełnym wyobrażeniem tego co mnie czeka. Nie żałuję ani trochę mojego podejścia.



           Teraz jest odrobinę inaczej. Czuję się jak zwierzę stadne, jak kotna samica. Nie śmiej się ludu drogi, w takim jestem właśnie stanie i czasie, że szukam naturalności w sobie. W każdym razie, chcę być w stadzie, absolutnie tego potrzebuję. Chcę mieć swoje siostry obok i spod półprzymkniętych leniwie powiek obserwować tylko czy cioteczne matki dobrze opiekują się moim pierworodnym synem.

           Widzę się jako ciężarną lwicę wylegującą się w cieniu drzew, schowaną głęboko w zaroślach. Co rusz tylko daję znaki siostrom czy podoba mi się ich opieka nad moim lwiątkiem. Jedyne co mogę zrobić to zdać się na ich słowo, a w razie mojej niezgody warczeć. Bo wstać nie mam siły, kolejne lwiątko niebawem przyjdzie na świat. Więc zamykam oczy i pomrukuję do swojego wnętrza, do ciała mojego, do istoty, która już jest stworzona a jeszcze nie urodzona. Dysząc głośno mruczę i buczę do mojej lwiej córy.


            Czuję, że chcę widzieć moją samiczą gromadę, być blisko z nimi, ale nie zbyt blisko. Nie chcę kontaktu, wsparcia fizycznego, głaskania po grzbiecie i trącania nosami. Nie potrzebuję tego i najmniejszy dotyk doprowadza mnie do złej dzikości. Chcę być samotna w stadzie. Zaopiekowana, ale pozostawiona. Muszę mieć zupełną pewność, że mojemu pierwszemu kocięciu nie grozi niebezpieczeństwo i że mogę oddać się nurtowi porodu.



            Potrzebny  jest mi do tego mój wielki kot, mój Król Lew. Czuję, że to z nim zainicjujemy start w życie na lądzie kolejnego potomka. To będzie poprzez dotyk, słowo, spojrzenie - cokolwiek. Niech ta iskra zapłonie, wybuchnie, a później niech stoi przy mnie ten samiec, który będzie niczym w owym momencie.

        Nie będzie silny, nie będzie dziki. Będzie zaledwie obserwatorem i oczywistą pomocą w uśmierzeniu bólu. Poprzez swoją wiarę w moją moc doda mi sił. Zda się na mnie całkowicie. Uwierzy, że po raz drugi urodzę mu młode. Wiem, że jego pocałunki złagodzą "męki", ale to właśnie ja stanę na piedestale świata jako matka rodzicielka. To ja będę grać pierwsze tony tej melodii. "Oto proszę, dam radę, to ja, to moje ciało będzie działać. To fizyczność, ciężka praca, to pot i zmęczenie będą na mnie czekać. To radość, satysfakcja, to wielkie szczęście później. To "dobra robota"." i to właśnie ja będę w tym momencie najważniejszym dzieckiem Natury - będę jej rodzącą córką.

          A po wszystkim wyjdę na wzgórze, żeby zaryczeć z satysfakcją; "Powiłam zdrowe maleństwo!"



            




*Wszystkie zdjęcia są z Pinteresta