W domu

          W domu u nas jest pięknie. Pachnie mlekiem, ciągłym praniem, dziecięcą kupką i kawą. Słychać naprzemiennie skrzypienie noworodka oraz śmiech i płacz prawie dwulatka. Kochamy się z mężem. Jest cudownie, u nas w domu jest cudownie!

          Choć miało nie być gości, co chwilę ktoś się pojawia. Cieszymy się z tych wizyt, bo przychodzą same bliskie osoby. Bliskie nam i naszym dzieciom. A Antuan biegnie do drzwi i krzyczy "To tam? To to?", słodki mój syneczek.


          Michał trzyma Polczęcie do odbicia, ja robię kanapki. On zabiera Antoniego na basen, ja w tym czasie przytulam pod pierzyną naszą dziewczynkę. Ja karmię oboje na specjalnej poduszce, on gotuje obiad. On biegnie za Antuanem jadącym na rowerku, ja niosę Poluchnę w chuście. Ja zmieniam pieluchy, on szuka nowej pralki. Ja idę z Antkiem na rower, on piastuje córkę.

          Tak szybko i łatwo nam się układa, Ąte zazdrosny tylko w chwili karmienia, poza tym jest zafascynowany młodszą siostrą. No dobra, pierwsze motanie skończyło się jego wielkim płaczem, fochem i rozkazem odłożenia Polki na łóżko. Musiałam zawiązać się z Antkiem i to absolutnie w tę samą chustę. Nie ma to tamto, ma być ta, bo musi być sprawiedliwie. A, i wiązanie z przodu, nie na plecach! Po dwóch minutach chustonoszenia mogłam się już rozplątać. Ale liczy się sam fakt!
          Podchodzi do siostry i kładzie główkę  na jej brzuszku. Jednym paluszkiem głaszcze po czole. Pokazuje "ciii" z paluszkiem na nosku (dlaczego nie na ustach - nie wiem) kiedy Polka śpi. Uczestniczył w pierwszej kąpieli. Chyba ją lubi!



         Naprawdę pięknie jest. I choć czas Michała w domu powoli się kończy, choć ja muszę porobić parę zleconych rzeczy, choć czasem zmęczenie dzieci i ich jednoczesny płacz rozrywa głowę, to nie może być inaczej. Jest tak jak chcę, żeby było. A jak jest? Czytaj człeku post od początku <3