Fizjologiczny koniec

          Wczoraj minęło dokładnie 6 tygodni odkąd urodziłam młodszą córkę. Te tygodnie to okres szczególny dla kobiety. To połóg, w czasie którego powinnyśmy dojść do siebie, wrócić do formy sprzed nie tylko porodu, ale i całej ciąży. Te 42 dni to bardzo umowny czas i należy wiedzieć (i spodziewać się), że może bardzo różnić się u każdej z nas. I po każdym rozwiązaniu może być inaczej.

          Czy mnie się udało wrócić do formy "sprzed"? Ano sama nie wiem. Psychicznie na pewno, fizycznie w dużej części. Fizycznie na pewno, a psychicznie w dużej części.


          Nie, to nie błąd, tak się czuję.


          Raz moje ciało mówi, że zupełnie zapomniało o wysiłku związanym z ciążą, a raz... Raz nie umiem wstać z łóżka, człapię nogami, kawa nie budzi, a zupa się nie gotuje. Bywa, że jest mi ciężko i jestem zmęczona, spać chcę, ale z drugiej strony... tyle umiem sama (Haha! Sama! Z dzieciorkami moimi, rzecz jasna!) zrobić: ciągły obrót składem pieluszek, karmienie na żądanie i to nie tylko piersią, odkurzanie, układanie, prasowanie, całowanie, pocieszanie, noszenie, ścielenie, gotowanie...

         Czasem dopada mnie smutek, nerwa mnie drze, raz nawet rzuciłam nocnikiem (byłam w łazience, a on był pod ręką...). Czasem dzwonię do męża i mówię, że nie daję rady, że jestem kiepska w tym co robię, że przepraszam. Ale... ale najczęściej rozpiera mnie radość, miłość, energia. Śmieję się w duchu i w głos, noszę moje dzieci i całuję ich czupurki najdroższe. Jestem najlepszą mamą, matką, jestem super, jestem fantastyczna i mam makijaż i piękne pazury!

          No i tak to właśnie wygląda. W moim ciele wciąż buzują (Ukochane przeze mnie, jestem im bez reszty oddana! Serio!) hormony. Przelewają się w moich żyłach, uderzają w neurony, sterują mózgiem. To śmieszne, by w 42 dni wszystko we mnie opadło i się ustabilizowało. Nie ma mowy! Z  natury (A ja nią jestem) to niemożliwe. Z resztą, jestem chimeryczką od urodzenia, pozwalam sobie, a co!



        Jedno jest pewne. Godzę się na to wszystko. Pozwalam sobie na głośny śmiech pod prysznicem i na wstrząsający ciałem szloch pod kołdrą. Pokazuję swoją radość, ale nie ukrywam złości, która przychodzi. Daję sobie przyzwolenie i mnie z tym dobrze, to po pierwsze, Mojemu Światu również - to po drugie.

         Trochę mi smutno, tak jeszcze na koniec dodam. Smutno, bo połóg to fizjologiczny stan związany z ciążą i porodem. Wszystko wskazuje na to, że muszę się pogodzić z końcem brzuchostanu i najwyżej... najwyżej... no, najwyżej tęsknić znów i planować!